Set sail for adventure

2 november 2017 - Albany, Australië

Ongeveer een half jaar geleden besliste ik 3 maanden naar Australië te gaan (90 dagen om precies te zijn), 2 maand alleen (59 dagen...).


Aan voorbereiden heb ik niet gedaan, 3 dagen op voorhand boekte ik pas m'n eerste overnachting in Perth. 
Verwachtingen daarentegen werden wel geschept, zowel door mij als door anderen. Maar net zoals ik overtuigd was dat voorbereiden voor zo'n immens land weinig uithaalt, zo houden verwachtingen weinig steek. 


Ik zou kei gemakkelijk mensen leren kennen en volgens sommigen zelfs amper alleen zijn.
Niet als je mij bent :) Ik leerde wel al mensen kennen. Maar na ruim 14 dagen kan ik ze nog steeds op 2 handen tellen (ik tel enkel mensen met wie ik langer dan een uur praatte, vrienden&familie van m'n work-awaygezin niet meegerekend). 

Ik zou mezelf tegenkomen
Daar was ik niet zo bang voor. Ik ben het laatste anderhalf jaar niemand vaker tegen gekomen dan mezelf. Maar als je alleen op reis bent zoals ik het doe (plaatsen waar veel mensen zijn, mijden) kom je uiteraard ook niemand vaker tegen dan jezelf. Op een paar paniekmomenten na ben ik al aangenaam gezelschap geweest, hah! 


Ik zou m'n reisplan laten afhangen van anderen (had ik zelf bedacht, didn't know myself back then...)
Ik overwoog het nog even serieus: dag 2 sprak een meisje me aan om samen een trip naar het noorden te maken. We bekeken de opties en ontmoetten mensen met een auto. Maar 't was algauw te veel voor Korneel. Ik nam vlug alle controle in eigen handen en vluchtte sneller dan snel naar het zuiden. Weg van anderen die zouden zeggen wat ik moet doen. Of eerder regelrecht in hun armen. Want ik koos om te helpen op een wijngaard in ruil voor kost en inwoon, waarbij ik dus heel de tijd moet luisteren tijdens m'n werkuurtjes. Maar dat voelt anders én is ook al een bijzondere meevaller gebleken. Ik had wel al ervaring met het concept, in Nieuw-Zeeland deed ik het ook een aantal keer. Maar de mensen bij wie ik nu woon, willen me echt deel doen voelen van hun gezin. Ik ging al met hen naar de cinema, uit eten en op bezoek bij een van hun ouders, en ik ben hier amper 2 weken geweest begot!


Ik zou super veel lezen
Ik lees meer dan thuis, maar om het nu veel te noemen?


Ik zou ...


Soit, naast deze en andere niet-ingeloste verwachtingen waren de voorbije weken al best intens. De eerste dagen in Perth was wennen. Ik had geen last van een jetlag. Een gevoel van doelloosheid, verdwaaldheid overviel me wel zodra ik uit het vliegtuig stapte. Een plan hebben, had waarschijnlijk geholpen. Het ter plaatse bedenken van m'n bezigheden was daarentegen een boeiende ervaring die ik nog veel hoop te kunnen beleven.


Ik ben blij dat ik vrij snel besliste om me even te settelen op een boerderij. Het geeft rust en tijd om te wennen het idee Down Under te zijn. Ik geniet van het maken van nieuwe routines en leuke tussendoortjes die zich steeds herhalen: zonnen op het balkon, net voor zonsondergang naar de kangoeroes gaan kijken. En vooral, binnenkijken in andermans leven. Da's het leukste! Wat eten mensen, hoe communiceren ze met elkaar, wanneer is het bedtijd, wat verstaan ze onder hard werken, wie zijn hun vrienden, waarom doen ze wat ze doen. 


Verder waren het al 2 weken vol met 'eerste keren', af en toe met een aantekeningetje bij. 

  • Alleen op reis gaan an sich (m'n trip naar Göteborg was een oefeningetje, want toen had ik papa om de dagen mee af te sluiten),
  • Me lid maken van een buitenlandse bib en een boek ontlenen,
  • Een wandeling maken op m'n uppie (wandelingen in het Rozenbroekenpark reken ik niet mee),
  • Grote golven in het echt zien, da's zoveel magischer dan op een filmpje! (Ik probeerde het vast te leggen, maar dan wordt het helaas terug een filmpje). 
  • Een lammetje vasthouden (terwijl het deels van z'n mannelijkheid werd ontdaan door z'n balletjes af te spannen met een rekkertje)
  • Ik zag de helderste regenboog ooit! Volledig, niet half🌈
  • En ik schreef ook voor het eerst een blogpost!

 
Tot een volgende!

Liefs, 


Sofie